من زهرا هموله متولد 1367 هستم. ششم فروردین. تا مقطع فوق لیسانس در رشته‌ی مهندسی برق-الکترونیک درس خوندم. ولی وقتی فهمیدم فقط میتونم مدرکم رو قاب کنم و بزنم به دیوار، دست از تلاش برای پیدا کردن کار در حوزه‌ی تحصیلم برداشتم.
سالنامه‌ها و دفترچه خاطراتی که از دوران راهنمایی به بعد دارم، نشون میده از همون زمان باید میرفتم سراغ ادبیات و بجای استفاده از مغزم، از دستم کمک می‌گرفتم. این حرف به معنی این نیست که نویسنده‌ها یا ادبیات‌چی‌ها از مغزشون استفاده نمی‌کنن. این یعنی آدمای دست به قلم بلدن چطوری نیمه‌ی خاموش مغزشون رو روشن کنن. کاری که فقط از دست کلمات برمیاد.
کلمات برای من مثل وسایل یک موزه میمونن. باید با دقت بهشون نگاه کنی. مثل باستان‌شناسای کهنه‌کار با دقت زیر و روشون کنی و حرف دلشون رو بشنوی. تو دل هر کلمه یک دنیا کلمه‌ی دیگه زندگی میکنه. مثل کلون.
من اینجام تا چیزایی که تو نیمه‌ی تاریک مغزم میگذره رو با نیمه روشنش ترکیب کنم. همون چیزایی که بقیه بهش میگن اراجیف، خزعبلات و شروور. ولی من بهش میگم: نیمه‌ی ممنوعه!