دسته:روزنوشت ژا

مود خودتحقیری امروز روی مود خودتحقیری هستم. یعنی از هر فرصتی برای سرکوب خودم در هر زمینه‌ای دریغ نمی‌کنم. مثلن از اینکه تعداد دوستانم را آنقدر کم کرده‌ام که وقتی دلم می‌گیرد نمی‌دانم به چه کسی باید زنگ بزنم. یا با چه کسی بیرون بروم، خودم را تحقیر می‌کنم. از اینکه حوصله کسی را ندارم. …
ادامه ی نوشته خودتحقیری

دلم گرفته‌ستدلم گرفته‌ستدلم خیلی بیش از این دو باری که دل فروغ گرفته بود، گرفته است.به خیابان می‌روم و تلاش می‌کنم که این دل‌گرفتگی را بر تن سیاه خیابان خالی کنم. خیال کرده‌ام چون اواسط تابستان است، حرف‌هایم نرسیده به زمین بخار می‌شوند و می‌روند به جایی که عرب نی انداخت. اما وقتی یک چیزی …
ادامه ی نوشته دلم گرفته است…

این تیتر را در کانال یکی از دوستانم دیدم. با توجه به آنکه کانالی ادبی بود، مشتاق شدم متن را بخوانم. منتظر نوشته‌ای بودم که اتفاقی را به این تیتر مرتبط کند. اما در کمال ناباوری نحوه‌ی دم کردن چای را خواندم.اشکالی در نوشته‌اش نمی‌گیرم. فقط حرف از تفاوت‌ها می‌زنم.مثلن با چنین تیتری من دوست …
ادامه ی نوشته اندر آداب دم کردن چای

بچه که بودم علاقه‌ی زیادی به یادگرفتن ضرب‌المثل‌ها داشتم. فکر می‌کردم بکاربردن یک ضرب‌المثل از زبان یک کودک ده ساله، او را شبیه آدم بزرگ‌ها خواهدکرد. تازگی‌ها چند ضرب‌المثل یاد گرفته بودم که به نظرم جذاب آمدند. دوست داشتم یک جایی ازشان استفاده کنم. قاعدتن کاربرد آنها در جمع و بخصوص بین کودکان همسن خودم …
ادامه ی نوشته سوتفاهم‌های آن‌جوری، شب یلدا

در اینکه افراط در هر کاری موجب دلزدگی می‌شود شکی نیست. اما امروز قرار است در مورد افراط مذهبی کمی گپ‌وگفت کنیم. تمام مطالبی که خواهید خواند صرفن نظر شخصی نویسنده است و ربطی به واقعیت حاکم در جامعه ندارد. می‌دانیم برای تبدیل شدن یک عمل به عادت باید حداقل 66 روز آن را تکرار …
ادامه ی نوشته افراط مذهبی

احساس *امروز که چند ساعت ازت بی‌خبر بودم یه احساس خیلی خوب داشتم. درسته کم بود ولی بازم چسبید.

سی سالگی به بعد سن عجیبی است. یک چیزهایی را با خودش می‌آورد. یک چیزهایی را جوری می‌بلعد که انگار از اول وجود نداشتند. خیلی سال پیش، یک بار به دوستم گفتم: دلم می‌خواهد بروم جایی که  هیچ کدام از اهالی‌اش را نشناسم و هیچ‌کس هم مرا نشناسد. دوستم گفت: سخت است. خیلی سخت است؛ …
ادامه ی نوشته سی سالگی تمام نخواهد شد

همه چیز اولش عزیز است. بعد آهسته سایه‌ی عادت روی آن پهن می‌شود و می‌رود قاطیِ بقیه‌ی عزیزکرده‌های به تاریخ پیوسته. این وسط وقتی تو با خوش‌خیالی در اوج عادت به عادت‌هایت لمیده‌ای، یک نفر می‌آید و بی‌هوا دستش را در گنجه‌ی پنهان عادت‌هایت می‌کند و یکی‌شان را برمی‌دارد برای خودش. تازه یادت می‌آید که …
ادامه ی نوشته عادت نمی‌کنیم

زمانی که تصمیم گرفتم اسمی برای کانال تلگرامم انتخاب کنم وسواس زیادی داشتم. از اینکه اسم کانال با اسم خودم یکی باشد خیلی خوشم نمی‌آمد. تصمیم گرفتم اسمی اختصار انتخاب کنم. چیزی که از دل اسم و فامیل خودم بیرون زده باشد. نهایتن به ژانوشت رسیدم. اما چطور؟ دغدغه اسم اختصاری خاص توی دفترم اسم …
ادامه ی نوشته ژانوشت چگونه متولد شد؟

امروز تولد یک سالگی سایت هست. یک سال پیش دقیقن در همین روز کارهای سایت تمام شد. به خودم متعهد شدم اولین پست را هرجور شده همان روز به اشتراک بگذارم تا خاطره شود. اولین پست سایت در مورد این بود که: “چرا تصمیم گرفتم خودم یاد بگیرم یک سایت وردپرسی راه‌اندازی کنم؟” اولین پست …
ادامه ی نوشته تولد یک سالگی ژا

اینکه سعی کنی در هر شرایطی خودت را قوی نشان دهی و صورت ظاهر را حفظ کنی، یک لبخند کمرنگ مزخرف روی لبهایت جا دهی تا کسی متوجه فکر و حال درونت نشود، نشانه‌ی ضعف شخصی‌ست. ضعفی که با وجود آگاهی به بودنش خودت را برده‌اش کرده‌ای. از تمام فضاهای شلوغ دور شده‌ام. تنها راهی‌ست …
ادامه ی نوشته فکر های بی‌هویت

آدم‌ها معمولن تصمیمی را می‌گیرند که از نظر عقل خودشان درست است. هنوز سنم دورقمی نشده بود که یک شب طبق روال روزانه عده‌ای مهمان خانه‌مان شدند. مامان، خواهر بزرگم را صدا زد تا برای مهمان‌ها میوه بیاورد. خواهرم در اتاقش بود و در آن ازدحام حرف‌ها صدای مامان به گوشش نمی‌رسید. از مامان خواستم …
ادامه ی نوشته عقل انگوری

برای همه‌ در زندگی روزهایی آمده‌اند که در دل گفته‌ایم: “خدایا این ستاره‌ ی بخت و اقبال ما کی قرار است کف دستمان بنشیند؟” اما برای من از خیلی وقت پیش، که نمی‌دانم دقیقن کدام وقت بود؛ این جمله معنای واقعی‌اش از بین رفت. نه اینکه ناامید شوم از ستاره داشتن. یا با خدا قهر …
ادامه ی نوشته مرا چه حاجت به ستاره که خودم ستاره‌سازم