مهمان ناخوانده داری؟ نمک بریز تو کفشش

چند سال پیش دوازدهم نوروز یک مرتبه کلی فامیل وقت‌نشناس، مهمان ناخوانده ی ما شدند.
از آن عیددیدنی‌های دقیقه نود بود.
قرار بود بعد از ناهار به سمت خرمشهر حرکت کنیم. تا سیزده‌ را با خاله‌ها و دایی‌ها و زن و بچه و عهد و عیالشان بدر کنیم.
بچه بودیم و این محافل دلچسب‌مان بود.
مخصوصن وقتی قرار بود از فردای سیزده دوباره به مدرسه برویم، یک تفریح حسابی با بچه‌های فامیل امتیاز فوق‌العاده‌ای بود.
لباس پوشیدیم و ساک و بساط پیک‌نیک در دست به حیاط رفتیم تا وسایل را عقب ماشین بابا که یک BMW مدل ۱۹۷۰ سبز انگوری بود بچینیم.

مهمانان ناخوانده همان لحظه از راه رسیدند. حیاط خانه‌مان دیوار نداشت. دور تا دورش فنس‌های بزرگی بود که با گل و گیاه و درخت مستور شده بود. یعنی اگر می‌خواستیم وانمود کنیم خانه نیستیم، باز هم راه گریزی نبود. چون همه چیز کاملن عیان بود.
دو ماشین کیپ از آدم جلوی در خانه توقف کردند و یکی‌یکی محتویاتشان پیاده شدند‌.
با دیدن این صحنه همه از غصه کش آوردیم.
با خودمان گفتیم حتمن می‌بینند در حال رفتن هستیم دیگر مزاحم نخواهند شد. یا نهایتن یک ساعتی می‌نشینند و زود می‌روند.
اما با خنده‌ی تلخی وارد شدند و مسیر ورود به خانه را پیش گرفتند.

ساعت روی ساعت سوار می‌شد و مهمان‌ها روی مبل پهن‌تر می‌شدند.
هرچه خوراکی برای پذیرایی عید تدارک دیده بودیم، تندتند جلویشان گذاشتیم تا زود بخورند و بروند.
ولی بیشتر بهشان چسبید.
دم غروب بود. کم‌کم از رفتن آنها و سفر کوچک خودمان ناامید شده بودیم.
من با اخم زیادی یک گوشه کز کرده بودم. از آن حالت‌هایی که با نگاه به طرف می‌گویی ما دیگر تمایلی به میزبانی شما نداریم. حالا آمدید و ما هم گفتیم قدمتان بر چشم، ولی کافی‌ست. بفرمایید منزل خودتان تا ما هم به زندگی‌مان برسیم. یک‌سره امثال این حرف‌ها در ذهنم تکرار می‌شد. تهش هم یک چشم غره به بچه‌ی لوسشان می‌انداختم که سر جایش بتمرگد.
افکارم با صدای بلند بابا که خطاب به مامان بود بهم ریخت: خانم بساط کباب بذار.
مهمان‌ها با جملات تعارفی به ما رساندند که از پیشنهاد بابا بدشان نیامده و قبول خواهند کرد شام را هم بمانند.
با خواهرهایم تصمیم گرفتیم به بچه‌های مهمان توجهی نکنیم تا خُلقشان تنگ شود و به والدینشان فشار بیاورند و زودتر بروند. چهارتایی به حیاط رفتیم که درست و حسابی نشان دهیم که بچه‌هایتان را به یک ورمان هم حساب نکردیم.
ننه‌جون که از آن قِسم فامیل‌ها خوشش نمی‌آمد متوجه رفتار ما شد. آهسته صدایم زد و بدون حرفی مرا به اتاقش برد. در اتاق را بست و روی تختش نشستیم.

• ننه قدیما می‌گفتن اگه تو کفش کسی که خوشت نمیاد خونت باشه یکم نمک بریزی زودی میرن.
• ننه! یعنی برم تو کفشاشون نمک بریزم؟
• نه ننه همین‌جوری گفتم یاد بگیری. حالا برو بازیتو بکن.
  دو زاری‌ام افتاد. ننه‌جون نمی‌خواست شریک جرم باشد. مهم راهکاری بود که یادم داد.
  مثل فشنگ پریدم توی آشپزخونه و به مامان گفتم:
• مامان یکم نمک بده.
• نمک واسه چی؟
• میخوام بریزم تو کفش مهمونا که زود برن.

خنده‌اش گرفت و فهمید که کار ننه است. تلاش کرد به راه راست هدایتم کند اما گوشم بدهکار نبود.
یک فسقلی خودسر بودم.
ظرف نمک را برداشتم و به خواهرهایم سپردم کشیک بدهند تا کسی نیاید.
درکفش تک‌تکشان حتا آن‌هایی که جلو باز بودند نمک پاشیدم.
کمی گذشت. ولی اتفاق خاصی نیوفتاد.
دوباره کارم را تکرار کردم.
مشت مشت نمک بود که توی کفش‌هایشان ریختم.
بالاخره نیم ساعت بعد با هزار منت قصد رفتن کردند.
قند در دلم آب شده بود. چشم‌هایم بلندبلند می‌خندیدند.
موقع رفتن، وقتی خواستند کفش‌هایشان را بپوشند، متوجه نمک‌ها شدند.
آقای فامیل خنده‌ای کرد و گفت:

• همین نمکا رو میدادین دستمون. خودمون زودتر میرفتیم.

همه پشت سرش خندیدند.

بابا که از همه جا بی‌خبر بود الکی همراهشان خندید. من با گونه‌های سرخ پشت لباس مامان قایم شدم.
بیرون رفتنشان هم مصیبتی بود که تمام نمی‌شد. حتا دقایقی طولانی کنار ماشین سبز بابا ایستادند و سوراخ سنبه‌ها‌یش را زیرو رو کردند.
سرانجام به هر بدبختی که بود رفتند و ما کیفور از اینکه بالاخره راهی خواهیم شد به سرعت جمع و جور کردیم و سوار ماشین شدیم.
اما ماشین روشن نمی‌شد.
بابا از قبل آن را چک کرده بود و مطمئن بودیم مشکلی ندارد.
ننه‌جون گفت: لعنت به تیا(چشما) شورشون که هروقت میان یه چیزی خراب میکنن، کورشده‌ها.

از قدیم بین حرف بزرگترها می‌شنیدم که کل این خانواده چشم‌های شوری دارند. ننه‌جون می‌گفت خداروشکر که نمک در کفششان ریختم تا کمی از شوری چشمشان بکاهد. ولی باز هم زهرشان را ریختند.

چند ساعتی لنگ تعمیر ماشین بودیم و با هر زحمتی که بود راه افتادیم. تا سیزده را در جوار فامیل بگذرانیم.

غصه داری؟ نمک بریز تو کفشش

غم، غصه، تنهایی، حاشیه،افسردگی و هرچیز آزاردهنده همین شکلی است.
دوست نداری بیاید ولی می‌آید.
دوست داری زود برود، ولی می‌ماند.
تازه وقتی هم که می‌خواهد برود، تهش یک آسیبی چیزی می‌رساند. بعد گورش را گم می‌کند کورشده!
دو بار که سرسنگین جلویش بنشینی و به جوجه‌ کباب دعوتش نکنی، بار سوم می‌فهمد که این تو بمیری از آن تو بمیری‌ها نیست.
همیشه می‌آیند. ذهن آدم دیوار ندارد که جلویشان بایستد و بگوید ما خانه نیستیم. از فنس‌های سرت داخل می‌پرند و مثل سایه به زندگی‌ات می‌چسبند.

می‌آیند که ببینند چند مرده حلاجی. باز هم میزبان خوبی هستی و تمنای ماندنشان را داری یا نه!
دفعات بعد برای رفع تکلیف می‌آیند و زود می‌روند. اگر تحویلشان نگیری، فرصت ضربه زدن پیدا نخواهند کرد.
همیشه یک مشت نمک توی دستتان باشد.
همین که رسیدند بریز توی کفششان تا زود بروند پیِ کارشان‌.