دسته:آزادنویسی

قسمت اول آش‌رشته با طعم آزاده را اینجا بخوانید. پشت سرم را که نگاه کردم، آزاده با آن هیکل غول‌وارانه‌اش به سمت ما می‌آمد. بدبختی من این بود که از همان موقع‌ها وقتی ترس به سمتم می‌تاخت، بجای فرار در جای خودم ثابت می‌ماندم. این سکون با یک ضربه خارجی به حرکت تبدیل می‌شد. دختر …
ادامه ی نوشته آش رشته با طعم آزاده ؛ قسمت دوم

حرف‌ها بالاخره یک روز تمام می‌شوند. اما کابوسشان تا ابد در خواب‌ها جولان می‌دهد. مثل روزهای مدرسه که سرانجام تمام شدند ولی هنوز بعضی شب‌ها چنان در خواب‌ها می‌دوند که وقتی بیدار می‌شوی، خودت را روی همان نیمکت‌های زوار دررفته احساس می‌کنی که نشستی و آش رشته آزاده را می‌خوری… حرف‌ها یک روزی تمام می‌شوند. …
ادامه ی نوشته آش رشته با طعم آزاده؛ قسمت اول

سال پیش برای عرض تسلیت به یکی از بستگان دور که به تازگی شوهرش را از دست داده بود با خانواده راهی منزلشان شدیم.پیروی تماسی که از پیش با خانواده‌ی مرحوم‌ گرفتیم، تقریبن تمام فرزندان و نوه و نتیجه و عروس و داماد همگی به استقبال از ما، در منزل مرحوم گرد هم آمدند.مرحوم معلمی …
ادامه ی نوشته سوتفاهم های آن‌جوری، یادبود مرحوم

یک تصمیم گرفتم تمام فضاهای مجازی را پاک کنم. اینستاگرام که سال پیش زمان تظاهرات‌ پاک شد. امشب واتساپ و تلگرام را به دیار باقی فرستادم. تلگرام اما موقتی‌ست. شبیه مادرهایی که قصد سفر دارند باید کارهای نیمه‌تمام را برای چند روز سروسامان می‌دادم. در ژانوشت را بستم، محدودیت ارسال پیام. اولش گفتم مخاطب ببیند …
ادامه ی نوشته سفر چند روزه به اندرونی

اواخر بهمن ۹۸ خبر شوکه‌کننده‌ی ورود کرونا به ایران همه را به وحشت انداخت. غول وحشی کشنده‌‌ای که به هیچ کس رحم نمی‌کرد. این وحشت در خانه‌ی ما بخاطر خودایمنی مامان دوچندان بود. یک ماهی می‌شد بابا بازنشسته شده بود و ما مشغول تدارک خانه‌ی جدید، در شهر جدید بودیم. این خبر همه چیز را …
ادامه ی نوشته سوتفاهم های آن‌جوری

تا حالا دلت برای چیزی که از اون فراری بودی تنگ شده؟ آدم به کجا می‌رسد که دلش لک میزند برای درد کاری که زمانی عذابش بود! سه، چهارسالی میشد که به محله‌ی جدیدی آمدیم و اولین تجربه‌ی آپارتمان‌نشینی را داشتیم. ملاک اصلی انتخاب خانه، تک واحدی بودنش بود. اینکه سَرِخَری بیخ گوشمان نباشد که …
ادامه ی نوشته درد بی‌درمان

نیمی از دیوارهای خانه‌ی قبلی‌مان شیشه بود. از سقف تا زمین. برای خانه‌هایی در جنوب که آفتاب از درز خشت و آجر هم خودش را به درون خانه هول می‌دهد عیب بزرگی‌ست. صبح‌ها همین که سپیده می‌زد انگار کسی با یک پروژکتور سه هزار واتی بالای سرت می‌ایستاد. اوایل شیشه‌ی اتاقم را با هر وسیله‌ای …
ادامه ی نوشته آفتاب گمشده

صدای زنگ می آید. قلبم تندتند می‌زند. روی تخت ولو شده‌ام. پاهایم مثل دوتکه چوب خشکی که از تنه‌ی درخت پیری قطع شده‌اند روی تخت سنگینی می‌کند. صدایی بجز صدای زنگ نمی‌آید. کسی خانه نیست. انگشتِ روی زنگ فشارش را کم نمی‌کند. یک‌سره می‌زند. به پهلو می‌چرخم. چشمم به جای عودِ دست‌ساز روی میز می‌افتد. …
ادامه ی نوشته صدای زنگ